Als vervolg op Long Forms, zijn album met het Ohad Talmor Newsreel Sextet (Intakt CD 341) heeft saxofonist/componist Ohad Taylor een trio album gemaakt met zijn grootste muzikale maatjes in Brooklyn, gitarist Miles Okazaki en drummer Dan Weiss. Ohad is een echte kosmopolitische artiest, hij heeft drie paspoorten, Amerikaans, Zwitsers en Israëlisch, woonachtig in het meertalige stadsdeel van Brooklyn, New York. Wijlen Lee Konitz, een van de grote altsaxofonisten was de mentor van Ohad, maar zijn muzikale obsessies zijn uiterst veelzijdig. Ze variëren van iconische tenorsaxofonisten als Sonny Rollins en Wayne Shorter tot zulke verschillende Europese componisten als Bruckner en Ligetti en de verfijningen van de Hindoestaanse klassieke muziek. De titel van het album “Mise en Place” komt van de Franse uitdrukking die vaak gebruikt wordt bij de voorbereiding en organisatie van alle ingrediënten en werktuigen voor het koken, hoewel het ook in informele zin een Franse uitdrukking is voor de ritmische accuraatheid in de jazz. Een vloeiend, precies gevoel voor timing is het exacte karakter van het trio met Talmor, Okazaki en Weiss, het trio speelt als één instrument, lenig en krachtig en altijd met de nadruk op de improvisatie, altijd daar zijn met de muziek, het vermeiden van standaard licks, aldus Talmor.

Het openingsnummer “Kamali” en later “Rupak Tupak” en Shymal” zijn voorbeelden van Ohad’s interesse in de Indiase ritmische cycli. Mij ontbreekt de benodigde technische kennis om dit te duiden, het leidt in ieder geval wel tot intrigerende muziek die de luisteraar meevoert in een hallucinerend muzikaal landschap met een steeds wisselend klankbeeld, dat is vooral het geval in “Shymal Bose Chakradar”. De invloed van John Coltrane, iemand die ook constant bezig was met de toon, laat zich hier gelden door de aanwezigheid van twee van zijn nummers “After the Rain” en “Wise One”, beide ballads die hier een subtiele atmosferische uitvoering krijgen van het trio. Hier valt ook het warme geluid van Ohad’s tenorsaxofoon op, dat wordt mede veroorzaakt door het instrument zelf, het is een Conn uit 1922, een vintage New World Series 1 “that makes you work hard for every note, but it’s worth it” aldus Ohad. Hij gebruikt ook een zeldzaam houten mondstuk, dat hij kreeg van een van zijn collega’s tenorist Chris Speed, het “Has an enormous opening, one that leads to a darker, warmer tone” verklaart Talmor “It doesn’t make projecting easy, so you have to really concentrate on molding each note. But, again, that focus has its own rewards”. Het warme donkere geluid dat het teweeg brengt is ook goed te horen in het lyrische “Pairs” een compositie toegewijd aan de Deense componist Per Norgard. Het rockende “Back of the plane” en gruizige nummers als “Theme and variations” en “Mixo mode 19” verspreiden de muzikale geur van een avondje uit in New York City.

Dat dit trio klinkt als ware het één instrument heeft alles te maken met het feit dat ze elkaar al jarenlang kennen, ze spelen ook in Talmo’s Newsreel Sextet en Dan speelt ook in Talmor’s Grand Ensemble big band. Bovendien delen ze veel intellectuele interesses evenals dezelfde waarde als het op het maken van muziek aankomt. Kortom dit is weer zo’n album dat hoge ogen gooit voor het eindejaar lijstje.

Jan van Leersum.